آیا حضرت علی دوستدار ایرانیان بود؟ (قسمت اول)

در طول سالیان متمادی آخوندای شیعه در گوش ایرانیان خوانده اند که علی دوستدار ایرانیان بوده و روابط بسیار خوبی با مردم ایران داشته است و ایرانیان هم در مقابل علی را دوست داشته اند. ولی واقعا چرا علی بن ابی طالب برای هم وطنان خودش دلسوزی نمیکرد و آنها را به راحتی از دم تیغ میگذرانید به ایرانیان دلبستگی داشت؟

ما در ادامه به دروغ های ملایان شیعه و ادعاهای بی دلیلشان با اسناد تاریخی و حدیثی اثبات خواهیم کرد که حقیقت غیر از آنچه به خورد مردم ایران داده اند بوده است.

در آغاز بیایید به چهره ی علی بن ابی طالب نگاهی بیاندازیم، سال ها ملایان شیعه این تصویر را به عنوان تصویر علی بن ابی طالب معرفی کرده اند.

در حالی که به شهادت کتب خود شیعیان چهره وی به گونه ی دیگری است:
جعفر بن محمد عليه السلام قال : سأل رجل أمير المؤمنين عليه السلام فقال له : أسألك عن ثلاث هن فيك : أسألك عن قصر خلقك ، وعن كبر بطنك ، وعن صلع رأسك فقال أمير المؤمنين عليه السلام : إن الله تبارك وتعالى لم يخلقني طويلا ، ولم يخلقني قصيرا ، ولكن خلقني معتدلا ، أضرب القصير فأقده ، وأضرب الطويل فأقطه وأما كبر بطني فان رسول الله صلى الله عليه وآله علمني بابا من العلم ففتح لي ذلك الباب ألف باب فازدحم العلم في بطني فنفجت عنه عضوي وأما صلع رأسي فمن إدمان لبس البيض ومجالدة الاقران .
جعفر بن محمد علیه السلام گفت: مردی از امیرالمومنین علیه السلام سوال کرد و به او گفت در باره سه چیز که در تو است از تو میپرسم: یکی کوتاهی قدت، دوم بزرگی شکمت و سوم از ریخته شدن موهای جلوی سرت. امیر المومنین گفت: خداوند تبارک و تعالی مرا دراز نیافرید و نیز کوتاه خلق نکرد بلکه معتدل آفرید، بر کوتاه قامت ضربه میزنم و او را از طول به دو نیم میکنم!!! و اما بزرگی شکمم رسول الله صلی الله علیه وآله به من بابی از علم آموخت و آن باب هزار باب را برای من گشود و علم در شکم من ازدحام کرد و از این رو شکمم بر آمد، و اما ریخته شدن موی جلوی سرم بعلت بر سر نهادن کلاه خود به مدت دراز در کارزار با رقیبان است.
الخصال تالیف الشيخ الصدوق صفحه 189 چاپ مؤسسة النشر الإسلامي التابعة لجماعة المدرسين بقم المشرفة
علل الشرائع تالیف الشيخ الصدوق جلد 1 صفحه 159 چاپ منشورات المكتبة الحيدرية ومطبعتها - النجف الأشرف
بحار الأنوار تالیف العلامة المجلسي جلد 35 صفحه 53 و 54 چاپ مؤسسة الوفاء - بيروت - لبنان
در روایت دیگر آمده:
فلما أراد ان يزوجها من علي أسر إليها ، فقالت يا رسول الله أنت أولى بما ترى غير أن نساء قريش تحدثني عنه انه رجل دحداح البطن طويل الذراعين ضخم الكراديس انزع عظيم العينين لمنكبيه مشاشا كمشاش البعير ضاحك السن لا مال له.
هنگامی که رسول خدا پیشنهاد علی برای ازدواج با فاطمه را با او در میان گذاشت فاطمه گفت: تصمیم تو بر تصمیم من مقدم است ولی من از زنان قریش شنیدم که میگویند علی شکمش بزرگ است و پایش کلفت کچل است و پیشانی اش پهن چشمانش درشت و کتفش مانند کتف شتر پهن است و مال و سرمایه ای ندارد.
تفسير القمي تالیف علي بن إبراهيم القمي جلد 2 صفحه 336 از نرم افزار مکتبه اهل البیت (ع)
البرهان في تفسير القرآن تالیف السيد هاشم البحراني جلد 5 صفحه 192 و 193 از نرم افزار مکتبه اهل البیت (ع)
بحار الأنوار تالیف العلامة المجلسي جلد 43 صفحه 99 چاپ مؤسسة الوفاء - بيروت – لبنان
اللمعة البيضاء تالیف التبريزي الأنصاري صفحه 242 چاپ دفتر نشر الهادي - قم – ايران

حتی علمای سنی چون شیخ عبدالرحمن الصفوری (م894) نیز در مورد شمایل علی بن ابی طالب مطالب عجیب و غریبی دارد او نوشته است:

كان مربوع القامة أدعج العينين عظيمهما حسن الوجه كأن وجهه قمر ليلة البدر العظيم البطن أعلاه علم وأسفله طعام وكان كثير شعر اللحية قليل شعر الرأس عنقه إبريق فضة رضي الله عنه وعن أمه وأخويه جعفر وعقيل وعميه حمزة والعباس.

 او میان قامت بود چشمانی سیاه و درشت و روی زیبایی چون ماه شب چهارده و شکمی بزرگ داشت که بالای آن گنجینه علم و زیر آن جای غذا بود(!) محاسنش پرپشت موی سرش کم پشت گردنش چون تنگ سیم فام بود خداوند از او و مادرش و برادرانش جعفر و عقیل و عموهایش حمزه و عباس خشنود باد.
نزهة المجالس ومنتخب النفائس تالیف شیخ عبدالرحمن الصفوری جلد 2 صفحه 158 و 159 چاپ المطبعه الكاستلية – مصر

همین اسناد خود نشان میدهد که چهره علی بن ابی طالب با عکسی که ما به عنوان عکس حقیقی علی بن ابی طالب نشان دادیم بیشتر قابل تطبیق است. البته به جز ادعای الصفوری که میگوید چهره علی مانند ماه شب چهارده بوده اگر چنین بود پس چرا فاطمه چندان میلی به ازدواج با وی نداشت و از ظاهرش ایراد میگرفت؟ در مورد اینکه او تیره چهره بوده نیز محمد بن علی شبانکاره ای (م697) میگوید:
علی مردی بود به گونه چرده و به بالا تمام نه دراز و نه کوتاه و چشمها فراخ و سبزه، و برو سینه فراخ، و شکم بزرگ و پیش سر اصلع از کثرت خرد، و ریش و موی میگون، و ساعدین فراخ

مجمع الانساب تالیف محمد بن علی شبانکاره ای جلد 1 صفحه 296 چاپ امیرکبیر- تهران

لازم به ذکر است که این عکس برگرفته از کتاب شیعه گری و امام زمان نوشته دکتر مسعود انصاری صفحه 41 چاپ نشر نیما از شماره بهار 1366 فصلنامه هنر از انتشارات فرهنگ سرای نیاوران میباشد.
علی در دوران خلافت عمر و عثمان هیچ کمکی به ایرانیان شکست خورده نکرد علی در دوران خلافت خودش هم که دارای قدرت بود نیز هیچ کمکی به ایرانیان نکرد. در هیچ کجای تاریخ سند معتبری پیدا نمیشود که علی از اعمال وحشیانه اعراب مسلمان در ایران جلوگیری کرده باشد و یا در مورد دستورات بی رحمانه عمر و عثمان در قتل عام و رفتار وحشیانه با اسیران به کمک ایرانیان شتافته باشد. برعکس همیشه در مشورتهایش با عمر و عثمان انها را همراهی کرد تا بهتر و راحتتر بر ایرانیان چیره شوند. و این منطقی تر به نظر میرسد که یک عرب با خلیفه خود، خلیفه ای که با او بیعت کرده است همراهی و همفکری کند تا جانبدار قومی بیگانه باشد. آنهم قوم عجم!! پس علی دلیلی برای کمک به ایرانیان نداشته همانطور که عمر و عثمان نداشته اند آیا بدیهی نیست که وقتی بین دو قوم جنگی جریان دارد هر که به فکر قوم خویش باشد و نه قوم بیگانه؟

یکی از بهانه هایی که روحانیون شیاد شیعه برای بیگناهی علی می آورند این است که حمله اعراب مسلمان به ایران در زمان عمر صورت گرفته پس علی بیگناه است.
بر اساس اسناد تاریخی علی در کنار دیگر خلفا در تمام رایزنی ها شرکت داشته و به عنوان یکی از مشاوران مهم عمر و عثمان بشمار میرفته است. در نهج البلاغه چنین آمده:

ومن كلام له ( ع ) - وقد استشاره عمر بن الخطاب في الشخوص لقتال الفرس بنفسه
إِنَّ هَذَا الأَمْرَ لَمْ يَكُنْ نَصْرُه - ولَا خِذْلَانُه بِكَثْرَةٍ ولَا بِقِلَّةٍ - وهُوَ دِينُ اللَّه الَّذِي أَظْهَرَه - وجُنْدُه الَّذِي أَعَدَّه وأَمَدَّه - حَتَّى بَلَغَ مَا بَلَغَ وطَلَعَ حَيْثُ طَلَعَ - ونَحْنُ عَلَى مَوْعُودٍ مِنَ اللَّه - واللَّه مُنْجِزٌ وَعْدَه ونَاصِرٌ جُنْدَه - ومَكَانُ الْقَيِّمِ بِالأَمْرِ مَكَانُ النِّظَامِ مِنَ الْخَرَزِ - يَجْمَعُه ويَضُمُّه - فَإِنِ انْقَطَعَ النِّظَامُ تَفَرَّقَ الْخَرَزُ وذَهَبَ - ثُمَّ لَمْ يَجْتَمِعْ بِحَذَافِيرِه أَبَداً - والْعَرَبُ الْيَوْمَ وإِنْ كَانُوا قَلِيلًا - فَهُمْ كَثِيرُونَ بِالإِسْلَامِ - عَزِيزُونَ بِالِاجْتِمَاعِ - فَكُنْ قُطْباً واسْتَدِرِ الرَّحَى بِالْعَرَبِ - وأَصْلِهِمْ دُونَكَ نَارَ الْحَرْبِ - فَإِنَّكَ إِنْ شَخَصْتَ مِنْ هَذِه الأَرْضِ - انْتَقَضَتْ عَلَيْكَ الْعَرَبُ مِنْ أَطْرَافِهَا وأَقْطَارِهَا - حَتَّى يَكُونَ مَا تَدَعُ وَرَاءَكَ مِنَ الْعَوْرَاتِ - أَهَمَّ إِلَيْكَ مِمَّا بَيْنَ يَدَيْكَ - إِنَّ الأَعَاجِمَ إِنْ يَنْظُرُوا إِلَيْكَ غَداً يَقُولُوا - هَذَا أَصْلُ الْعَرَبِ فَإِذَا اقْتَطَعْتُمُوه اسْتَرَحْتُمْ - فَيَكُونُ ذَلِكَ أَشَدَّ لِكَلَبِهِمْ عَلَيْكَ وطَمَعِهِمْ فِيكَ - فَأَمَّا مَا ذَكَرْتَ مِنْ مَسِيرِ الْقَوْمِ إِلَى قِتَالِ الْمُسْلِمِينَ - فَإِنَّ اللَّه سُبْحَانَه هُوَ أَكْرَه لِمَسِيرِهِمْ مِنْكَ - وهُوَ أَقْدَرُ عَلَى تَغْيِيرِ مَا يَكْرَه وأَمَّا مَا ذَكَرْتَ مِنْ عَدَدِهِمْ - فَإِنَّا لَمْ نَكُنْ نُقَاتِلُ فِيمَا مَضَى بِالْكَثْرَةِ - وإِنَّمَا كُنَّا نُقَاتِلُ بِالنَّصْرِ والْمَعُونَةِ

سخنى از آن حضرت ( ع ) به عمر بن الخطاب گفت هنگامى ، كه با او مشورت كرد ، كه خود به جنگ ايرانيان برود .
اين كارى بود كه نه پيروزى در آن به انبوهى لشكر بود و نه شكست در آن به اندك بودن آن . آن دين خدا بود كه خدايش پيروز گردانيد و لشكر او بود كه مهيّاى نبردش كرد و ياريش داد . تا به آنجا رسيد كه بايد برسد و پرتوش بر آنجا تافت كه بايد بتابد . خداوند ما را وعده پيروزى داده و خدا وعده خويش برمی آورد و لشكر خود را يارى میدهد . جايگاه فرمانده سپاه ، همانند رشته اى است كه مهره‌ها را در آن كشند ، و او آنها را در كنار هم جاى داده . اگر آن رشته بگسلد ، مهره‌ها پراكنده شوند و هر يك به سويى روند ، آنسان ، كه گرد آوردنشان هرگز ميسر نگردد . عربها امروز اگر چه به شمار اندك هستند ولى با وجود اسلام بسيارند . و به سبب اتحادشان پيروزمند . تو محور اين آسياب باش و ساكن بر جاى، به نيروى عرب آسياب را به چرخش در آور و آتش جنگ را به ايشان برفروز، نه به خود.

زيرا اگر از اين سرزمين بروى ، عربها از اطراف و اكناف پيمان بشكنند و كار به جايى كشد كه نگه دارى آنچه پشت سر نهاده اى ، از آنچه روياروى آن هستى ، دشوارتر گردد . ايرانيان فردا تو را ببينند و گويند اين است ريشه عرب ، اگر آن را قطع كنيد ، از جنگ آسوده شويد . و همين سبب میشود كه حرص و طمعشان در نابود كردن تو افزون گردد . اما آنچه از آمدن اين قوم به جنگ مسلمانان گفتى ، خداوند سبحان ، از آمدن آنها به جنگ مسلمانان ناخشنودتر از توست و او تواناتر است تا آنچه را سبب ناخشنودى او میشود، دگرگون سازد. اما در باب شمار بسيارشان، ما درگذشته هرگز به پشتگرمى انبوهى سپاه نمىجنگيديم ، به اميد يارى و مددكارى خداوند بود كه میجنگيديم .
نهج البلاغة خطبه 146 
در منابع دیگر هم بدان اشاره شده است برای دیدن انها رجوع کنید به مصادر نهج البلاغة وأسانيده تالیف السيد عبد الزهراء الحسيني الخطيب جلد 2 صفحه 321 چاپ دار الزهراء - بيروت

در تاریخ طبری امده است:

وقد كان عمر منعهم من الانسياح في الجبل

چنان بود که عمر آنها را از پیشروی در دیار جبل منع کرده بود.

ونودي في الناس: الصلاة جامعة! فاجتمع الناس، ووافاه سعد، فتفاءل إلى سعد بْن مالك، وقام على المنبر خطيبا، فأخبر الناس الخبر، واستشارهم، وقال:

آنگاه ندای نماز جماعت دادند که مردم فراهم آمدند و سعد بیامد و عمر از نام سعد فال نیک زد و بر منبر به سخن ایستاد و خبر را با مسلمانان بگفت و با آنها مشورت کرد و گفت:

أفمن الرأي أن أسير فيمن قبلي ومن قدرت عليه، حتى أنزل منزلا واسطا بين هذين المصرين، فأستنفرهم ثم أكون لهم ردءا حتى يفتح اللَّه عليهم، ويقضي ما أحب، فإن فتح الله عليهم ان اضربهم عليهم في بلادهم، وليتنازعوا ملكهم

آیا صواب است، من با کسانی که پیش منند و آنچه فراهم توانم کرد بروم و در منزلگاهی میان این دو شهر فرود آیم و آنها را برای حرکت دعوت کنم و ذخیره قوم باشم. تا خدا ظفرشان دهد و آنچه را خواهد مقرر کند. اگر خدا ظفرشان داد آنها را برای حرکت دعوت کنم و ذخیره قوم باشم تا خدا ظفرشان دهد و آنچه مقرر کند. اگر خدا ظفرشان داد آنها را سوی دیار پارسیان برانم که بر سر ملکشان جنگ آغاز کنند؟

فقام علي بْن أبي طالب ع فقال: أصاب القوم يا أمير المؤمنين الرأي، وفهموا ما كتب به إليك، وإن هذا الأمر لم يكن نصره ولا خذلانه لكثرة ولا قلة

آنگاه علی بن ابی طالب علیه السلام برخاست و گفت : ای امیر مومنان جماعت رای صواب آوردند و مکتوبی را که به تو رسیده فهمیدند ظفر و شکست این کار به بیش و کمی نیست.

ومكانك منهم مكان النظام من الخرز، يجمعه ويمسكه، فإن انحل تفرق ما فيه وذهب، ثم لم يجتمع بحذافيره أبدا والعرب اليوم وإن كانوا قليلا فهي كثير عزيز بالإسلام، فأقم واكتب إلى أهل الكوفة فهم أعلام العرب ورؤساؤهم، ومن لم يحفل بمن هو أجمع وأحد وأجد من هؤلاء فليأتهم الثلثان وليقم الثلث، واكتب إلى أهل البصرة أن يمدوهم ببعض من عندهم

وضع تو نسبت به مسلمانان چون رشته مهره هاست که آنرا فراهم دارد و نگه دارد و اگر پاره شود مهره ها پراکنده شود و برود و هرگز به تمامی فراهم نیاید. اکنون عربان اگر چه کمند اما بوسیله اسلام بسیارند و نیرومند. بمان و به مردم کوفه که بزرگان و سران عربند و از جمع بیشتر و تواناتر و کوشاتر از اینان باک نداشته اند بنویس که دو سوم آنها سوی پارسیان روند و یک سوم بمانند و به مردم بصره بنویس که جمعی از سپاه آنجا را به کمک مردم کوفه فرستند.

فقام علي بْن أبي طالب فقال: أما بعد يا أمير المؤمنين، فإنك إن أشخصت أهل الشام من شأمهم سارت الروم إلى ذراريهم، وإن أشخصت أهل اليمن من يمنهم سارت الحبشة إلى ذراريهم، وإنك إن شخصت من هذه الأرض انتقضت عليك الأرض من أطرافها وأقطارها، حتى يكون ما تدع وراءك أهم إليك مما بين يديك من العورات والعيالات، أقرر هؤلاء في أمصارهم، واكتب إلى أهل البصرة فليتفرقوا فيها ثلاث فرق، فلتقم فرقة لهم في حرمهم وذراريهم، ولتقم فرقة في أهل عهدهم، لئلا ينتقضوا عليهم، ولتسر فرقة إلى إخوانهم بالكوفة مددا لهم، إن الأعاجم إن ينظروا إليك غدا قالوا: هذا أمير العرب، وأصل العرب، فكان ذلك أشد لكلبهم، وألبتهم على نفسك وأما ما ذكرت من مسير القوم فإن اللَّه هو أكره لمسيرهم منك، وهو أقدر على تغيير ما يكره، وأما ما ذكرت من عددهم، فإنا لم نكن نقاتل فيما مضى بالكثرة، ولكنا كنا نقاتل بالنصر

علی بن ابی طالب برخاست و گفت: اما بعد ای امیر مومنان! اگر مردم شام را از شام ببری رومیان سوی زن و فرزندشان بتازند، اگر مردم یمن را از یمن ببری حبشیان سوی زن و فرزندانشان تازند. تواگر از این سرزمین بروی همه اطراف آن آشفته شود تا آنجا که پشت سرت به سبب زنان و نانخوران از آنچه در پیش روی داری مهمتر شود این کسان را در شهرهایشان به جای گذار و به مردم بصره بنویس که سه گروه شوند: یک گروه پیش زن و فرزند بمانند، گروهی با ذمیان بمانند که نقض پیمان نکنند و گروهی دیگر به کمک برادران خویش سوی کوفه روند اگر عجمان فردا ترا ببینند گویند این امیر عرب است و ریشه عرب و سخت تر و مصرانه حمله کنند.

تاریخ طبری تالیف محمد بن جریر طبری جلد 4 صفحه 125-122 چاپ دار التراث – بيروت

دیگر منابع:
 الكامل في التاريخ تالیف ابن اثیر جلد 2 صفحه 393 چاپ دار الكتاب العربي، بيروت – لبنان

تجارب الأمم وتعاقب الهمم تالیف  أبو علي أحمد بن محمد بن يعقوب مسكويه جلد 1 صفحه 383 چاپ سروش، طهران


پایان قسمت اول...